Κορονοϊός : Από την “αγάπη” της ευθύνης του Καζαντζάκη , στην επιβεβλημένη κατανόηση και την εφαρμογή της ρήσης του προς όφελος αυτών που μας μεγάλωσαν.
Και αίφνης ξημέρωσε Κορονοϊός και όλα τα δεδομένα άρχισαν να γίνονται ζητούμενα . Και όλοι βρεθήκαμε μουδιασμένοι να κοιτάμε την καθημερινότητά μας να παγώνει και τους ρυθμούς να αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη . Διανύουμε αυτές τις πρώτες μέρες που ακόμα θεωρούμε κάποιοι πως αυτή η προς ώρας μικρή καραντίνα του “Μένουμε σπίτι “ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μινι διακοπές . Ακούμε καθημερινά μερικοί να λένε φράσεις του τύπου “ Από εμάς θα εξαρτηθεί η εξάπλωση;” , “Ότι είναι να γίνει θα γίνει” , άλλοι πάλι στρέφουν τα πυρά τους στην κυβερνητική εντολή και για τα μέτρα που έχουν θεσπίσει οι φορείς . Πολλά μπορεί να πει κανείς για το κράτος αλλά στην παρούσα φάση όπως και σε άλλες δύσκολες στιγμές από αυτό ζητάμε λύση και προστρέχουμε στους μηχανισμούς του ως αποκούμπι . Τι γίνεται όμως όταν το κράτος μας ζητά να γίνουμε ένα κομμάτι του οργανισμούς του που θα λειτουργήσει από αυτό προς όφελος του ίδιου του σώματος των πολιτών ;
Ακούμε όλες αυτές τις μέρες την ατάκα “ Και πότε είχαμε ως Έλληνες αίσθημα ευθύνης ; Ποιος έχασε την ατομική ευθύνη να την βρούμε εμείς ; . Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή να αποκτήσουμε και εθνική συνείδηση και ατομική ευθύνη . “ Ν’αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης .Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω “ είπε ο Καζαντζάκης και πόσοι από εμάς την αγαπάμε την ευθύνη και την εφαρμόζουμε ή θα μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε σε στιγμές δύσκολες που χρειάζεται εθνική ομοψυχία την στιγμή που η συμφορά χτυπά την πόρτα μας ;
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή την φορά την ατομική ευθύνη πρέπει να την κάνουμε Ευαγγέλιο για το καλό όλων μας . Δεν είναι ανάγκη να μας επιβληθεί κάποια καθολική απαγόρευση για να καταλάβουμε ότι δεν πρέπει να βγούμε για άσκοπες μετακινήσεις και για να αντιληφθούμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα . Είναι αδήριτη εθνική ανάγκη και υποχρέωση όλων μας να κάνουμε υπομονή για να περάσει και αυτή η μπόρα .
Ναι ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν , οι πόλεις σιώπησαν , τα σπίτια έγιναν “φυλακές .
Ξαφνικά τα όσα θεωρούσαμε πως είχαν αξία και μας έδιναν κύρος έγιναν ασήμαντα.
Ξαφνικά η υγεία μας που θεωρούσαμε δεδομένη αρχίζει να μοιάζει ζητούμενο
Ξαφνικά η ελευθερία κινήσεων χάθηκε και θαρρείς ο χρόνος μοιάζει πλέον πιο πολύτιμος γιατί χάνεται μακριά από τις ασχολίες μας
Ξαφνικά η γη ηρέμησε και η ησυχία η ανησυχητική μας προβλημάτισε
Ξαφνικά οι “μάσκες” που φορούσαμε αντικαταστάθηκαν με απλές μάσκες ταπεινές που έδειξαν φόβους και αδυναμίες
Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε και παίζουν ρόλο στην ζωή μας φίλοι , συγγενείς, γονείς, σύζυγοι ,εραστές , άνθρωποι που ερωτευτήκαμε σε αυτό το διάστημα και που μας λείπει έστω η παρουσία τους τρόμαξαν και μαζί τους τρόμαξε και η ψυχή μας . Θα μπορέσω να της πω πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της ; Θα είναι καλά να το ακούσει και να το πω ; Θα μπορέσω να πάρω αγκαλιά τους παππούδες , να αγκαλιάσω τους γονείς μου χωρίς φόβο ;
Για όλα αυτά που ξαφνικά μοιάζουν να χάνονται είναι καιρός όλοι να αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη , εκείνη που θα μας βγάλει πιο γρήγορα από το τέλμα και που θα μας δώσει μια ώρα αρχύτερα την δυνατότητα να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας , στους ρυθμούς μας , στην ζωή μας . Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή ενδοσκόπηση αυτές τις ημέρες , μήπως η πανδημία αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε αξίες και να δοκιμαστούμε στο ότι η ουσία βρίσκεται αλλού ; Ελάτε να “Μείνουμε σπίτι” όχι για να ικανοποιηθεί όπως κάποιοι λένε η κυβερνητική οδηγία αλλά για να δώσουμε τέρμα σε αυτή την νοσηρή κατάσταση έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε πλέον με αναθεωρημένη στάση απέναντι στην καθημερινότητα μας κάθε στιγμή που ίσως τώρα να σκεφτήκαμε πως θα χάναμε χωρίς να το καταλάβουμε .
Χρωστάμε να αγκαλιάσουμε την ατομική ευθύνη για να δώσουμε ζωή από την ζωή μας σε αυτούς που μας μεγάλωσαν κόβοντας στιγμές από την δική τους . Χρωστάμε να είμαστε υπεύθυνοι καθήμενοι στον καναπέ μας και ηρεμώντας από όλους και από όλα , στους παππούδες μας που είναι πάντα το αποκούμπι μας και οι σύμμαχοι στην πονηριά και την τρέλα της νεότητας απέναντι στα όσα οι γονείς μας ασκούν βετο. Χρωστάμε υπευθυνότητα στους γονείς μας που μας μεγάλωσαν και που σκοπό έχουν να μας καμαρώσουν όπως επιθυμούμε ,μα για να μας δούνε να πετυχαίνουμε πρέπει να τους προστατέψουμε .
Να γίνει αυτή η μάχη αυτή που θα κερδίσουμε από τον καναπέ μας , από το κινητό μας από την οθόνη και το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μας. Να είμαστε δυνατοί και ψύχραιμοι όλοι γιατί δεν ξέρουμε για ποιον μπορεί η στάση μας αυτή να αποτελεί πηγή έμπνευσης και παράδειγμα .
Δεν είναι και τόσο άσχημη η καραντίνα από την στιγμή που μπορείς μακριά από τον κόσμο να πάρεις το κατοικίδιο σου και να κάνεις μια βόλτα , να περπατήσεις, να τρέξεις πάντα σεβόμενος αυτούς που αγαπάς αλλά και το κοινό καλό , άλλωστε είναι μια καλή ευκαιρία αυτές τις μέρες να κοιτάξουμε την ζωή μας και την καθημερινότητά μας .Ευκαιρία να καταλάβουμε ποιοι μας λείπουνε ή ποιοι νομίζουμε ότι μας λείπουν , σε ποιους λείπουμε και σε ποιους νομίζαμε ότι λείπουμε , ποιους αγαπάμε και ποιους αξίζει να ερωτευτούμε δίχως δευτερη σκέψη στα “χρόνια” του Κορονοϊού ,μα πάνω από όλα να αγαπήσουμε εμάς και υπεύθυνα να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς εμπόδια στην καθημερινότητά μας και χωρίς απόσταση .
Είναι μια καλή περίοδος να ξεχωρίσει η “ηρα από το στάρι” μια καλή περίοδος να δείξουμε όλοι τον πραγματικό μας χαρακτήρα και το αίσθημα συλλογικής ευθύνης μέσω της ατομικής , να δείξουμε πως με ομοψυχία είμαστε ικανοί να δείξουμε τον τρόπο και τον δρόμο σε πλήθος άλλων κοινωνιών που είναι σε αντίστοιχη δυσμενή κατάσταση .
Σε μερικές μέρες θα ξαναφορέσουμε καλώς η κακώς πάλι μάσκες .Εως τότε ας δούμε τα πράγματα καθαρά ,ψύχραιμα και ήρεμα με αίσθημα ευθύνης και ας έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε την αλήθεια που θα αντικρίσουμε πως θα είναι αποτέλεσμα των πράξεων μας .
Ελατε λοιπόν ας μείνουμε σπίτι για τους αυτούς που αγαπάμε και για αυτούς που επειδή μας αγαπάμε θα έκαναν τα πάντα για να μας έχουν στην ζωή τους , στο χέρι μας λοιπόν να βγούμε από όλο αυτό τον δαίδαλο αλώβητοι και νικητές .
Το άρθρο είναι του Χρήστου Σαλαμπουκίδη, σπουδαστή ΔΙΕΚ Κοζάνης Δημοσιογραφίας και Συντακτών και γράφτηκε στα πλαίσια του μαθήματος του δημοσιογραφικού λόγου, το οποίο παραδίδεται απο την Τάνια Ωττα.