Θεέ μου πόσα χρόνια πίσω σε μεταφέρει αυτό το άρθρο; Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ μετράω σίγουρα πάνω από δεκατρία χρόνια από τη στιγμή που πέρασα για πρώτη φορά τις πολυπόθητες πύλες της Yuppi, γεμάτη ενθουσιασμό. Για πολλά χρόνια η Yuppi ήταν το safehouse μου, ήταν αυτό το “έχω κάτι να ανυπομονώ όλη τη χρονιά”.
Όλη τη χρονιά περίμενες εκείνη την ημερομηνία που είχες ήδη κυκλώσει στο ημερολόγιο σου από το προηγούμενο κιόλας καλοκαίρι! Είχες ήδη μιλήσει με το κλασικό κατασκηνωτικό σου παρεάκι όταν είδες τις ανακοινώσεις της Yuppi πως ξεκινούν οι αιτήσεις. Είχες ήδη κάνει λίστα με το τι θα χρειαστείς τις κατασκηνωτικές ημέρες, ενώ ταυτόχρονα είχες πάρει ένα τετράδιο αποκλειστικά για τη Yuppi, το δικό μου λεγόταν Yuppoτετράδιο, στο οποίο έγραφες τουλάχιστον δύο κραυγές έτοιμες να τις παρουσιάσεις στο σπιτάκι σου όταν έρθει η ώρα. Στο ίδιο τετράδιο αργότερα, όταν πια θα έμπαινες στο γκρουπ “Στέλεχος”, θα έγραφες το πρόγραμμα από το σπιτάκι, τις δραστηριότητες κι ότι άλλο έπρεπε να ξέρεις για τους κατασκηνωτές σου. Και φυσικά, όταν τα χρόνια περάσουν, θα το ανοίξεις και θα νοσταλγήσεις όλες εκείνες τις στιγμές που έζησες κι όλες εκείνες οι αναμνήσεις που δημιούργησες θα βομβαρδίσουν το μυαλό σου! 17 Ιουνίου! Μία ημερομηνία, χιλιάδες συναισθήματα! Μην βλέπεις που τώρα οι κατασκηνωτικοί περίοδοι ξεκινούν στις 15 Ιουνίου και κρατάνε 15 ημέρες. Εγώ είμαι παλιά καραβάνα! Πρόλαβα είκοσι διήμερα στις κατασκηνώσεις. Και τα νοσταλγώ όσο δεν μπορείς να φανταστείς! Φαντάζομαι κι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή το άρθρο κι ανήκεις στο γκρουπ της παλιάς καραβάνας την ίδια νοσταλγία με εμένα έχεις.
Ήρθε λοιπόν η μέρα που τόσο πολύ περίμενες! Νιώθεις ήδη την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά από τη στιγμή που είδες εκείνη την κίτρινη ταμπέλα λίγο πριν τη στροφή που γράφει “YUPPI CAMP”. Είσαι μια ανάσα μακριά πλέον. Μπορείς να ξεχωρίσεις τα πρώτα σπιτάκια της Αλλούπολης καθώς πλησιάζεις. Είσαι πλέον και επίσημα μέσα στην κατασκήνωση και προχωράς αυτή την ατελείωτη ανηφόρα, μέχρι να φτάσεις στο γήπεδο του μπάσκετ.
Ανεβαίνοντας βλέπεις τόσα γνώριμα πράγματα! Οι ήχοι που ακούς, οι φωνές των ανθρώπων, ακόμη και το θρόισμα των φύλλων σου είναι τόσο οικεία. Σου προσφέρουν μια γαλήνη, μια ζεστασιά, γιατί ξέρεις ότι είσαι σπίτι σου! Κοιτάς τριγύρω και νιώθεις ότι όλα σου μιλάνε, ότι σου φωνάζουν πως όλα είναι έτοιμα!
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις καθώς ανεβαίνεις είναι το κυλικείο γεμάτο καρέκλες και τραπέζια και ξέρεις ήδη, ότι εκεί θα γραφτούν οι καλύτερες καλοκαιρινές ιστορίες! Το μάτι σου πάει αμέσως μετά σε εκείνο το μπαλκονάκι που είναι ακριβώς πάνω από το κυλικείο και τότε γελάς πονηρά γιατί εκεί βρίσκεται η αγαπημένη πισίνα όλων των κατασκηνωτών με την χαρακτηριστική κίτρινη τσουλήθρα. Από εκεί ακούγεται όλη μέρα μουσική κι όλοι χορεύουν στη μικρή πισίνα, μαζί με το Στάθη κι ας έχει αυτό το αυστηρό βλέμμα του ναυαγοσώστη!
Απέναντι, ανάμεσα από εκείνους τους δύο θάμνους, γίνονται τα καλύτερα πάρτι. Ναι, εννοείται ότι μιλάω για τη disco, το μέρος όπου όλοι, όλη μέρα χορεύουν. Και τότε κοιτάς δεξιά κι αριστερά και περιμένεις να δεις τη Φωτεινή ή την Κέλλυ, γιατί αυτές οι δύο και η disco πάνε πακέτο!
Κάνεις να στρίψεις προς τα αριστερά, μα σκέφτεσαι ότι θα έχεις χρόνο οπότε συνεχίζεις για το γήπεδο του μπάσκετ και πέφτεις πάνω στη Σοφία και την Αναστασία γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι στα τραπέζια των εικαστικών; Και τότε, τσουπ! Πετάγεται στα ξαφνικά ο τετράποδος φίλος όλων των κατασκηνωτών! Ο Μουφάσα! Ο πιο ωραίος σκύλος που έχεις δει ποτέ!…
Συνεχίζεις να προχωράς γεμάτος/η ενθουσιασμό. Ωχ τώρα σοβαρευόμαστε λίγο, είμαστε έξω από το αρχηγείο, σκέφτεσαι τη στιγμή που βλέπεις το Σωτήρη, τον Οδυσσέα, τον Αλέξανδρο και το Γιώργο να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον σαν κριτική επιτροπή.
Έφτασες επιτέλους στο γήπεδο του μπάσκετ, βλέπεις τους φίλους σου και τρέχεις προς το μέρος τους. Κάθεστε στις κερκίδες κι ανυπομονείτε για αυτά που θα φέρει το φετινό κατασκηνωτικό καλοκαίρι. Τότε ακούς εκείνη την κλασική, χαρακτηριστική φωνή… “Γεια σου Yuppi” και ξέρεις ότι ο Χριστόφορος είναι ήδη εδώ. Οπότε το επόμενο πράγμα που κάνεις, είναι να ψάξεις το Βασίλη και το Χάρη, γιατί Χριστόφορος χωρίς Βασίλη και Χάρη δεν γίνεται! Μαζί κάνουν την απόλυτη τριάδα ψυχαγωγίας! Ναι ξέρω, τα πιο καινούρια Yuppάκια όταν μιλάτε για ψυχαγωγία σκέφτεστε τον Τίτο, το Δάμο, τον Άκη, τον Τζόρνταν και φυσικά το αχτύπητο δίδυμο Χριστόφορος-Βασίλης, αλλά εμείς, τα πιο παλιά yuppάκια θυμόμαστε ακόμη εκείνη την αχτύπητη τριάδα Χριστόφορος-Βασίλης-Χάρης και οι ακόμη πιο παλιοί θυμούνται και τον Πέτρο στο κοντρόλ της ψυχαγωγίας!
Οι ώρες πέρασαν, οι δωδεκάδες συμπληρώθηκαν! Παρέα με τη συντροφιά του ομαδάρχη πλέον προχωράς για το δικό σου σπιτάκι. Τα πρώτα σου χρόνια τα περνάς στο Παιδικό Χωριό, κι από εκεί ακούς συνέχεια εκείνες τις λεπτές τσιριχτές φωνούλες, από τους πιο μικρούς της κατασκήνωσης που είναι γεμάτοι ενέργεια όλη μέρα! Όταν σκέφτεσαι το Παιδικό Χωριό δεν γίνεται να μην σκεφτείς τη Νατάσσα, τον Παντελή, την Όλγα ή τη Χριστίνα. Γελάς εεε; Θυμήθηκες κι εσύ εκείνα τα αξημέρωτα βράδια στο Παιδικό Χωριό σαν στέλεχος πια μαζί με όλους αυτούς; Κι εκείνο το παρεάκι σου που μετά από τόσα χρόνια αποτελείται ακόμη την αχτύπητη τετράδα με τα reunion να δίνουν και να πέρνουν σε κάθε ευκαιρία!
Και οι χοροί στο Παιδικό Χωριό; Γιατί εννοείται πως στη Yuppi όλοι χορεύουν και η disco δεν τους χωράει όλους. Οπότε μόλις βλέπεις το Μάνο, τη Βίκυ, την Ελευθερία, τη Χρύσα ξέρεις ότι σήμερα το πρόγραμμα έχει χορό και μουσική στο Παιδικό.
Έχεις περάσει πλέον το Παιδικό Χωριό και συνεχίζεις να προχωράς. Να και το μεγάλο γήπεδο ποδοσφαίρου. Πω πω! Τι ματς έχουν γίνει εδώ! Τα θυμάστε εκείνα τα ματς ομαδαρχών-στελεχών; Τρέχαμε σαν τρελοί να ησυχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται το σπιτάκι μας για να προλάβουμε να δούμε κι εμείς αυτόν τον αγώνα, εκτός κι αν ήσουν από τους άτυχους ομαδάρχες που είχαν υπηρεσία εκείνο το βράδυ. Ουπς! Την πάτησες! Κι εκείνες τις Βραδιές Αισθήσεων; Τις θυμάσαι; Αν είσαι παλιό γιουπάκι σίγουρα τις θυμάσαι! Στρώναμε τα sleeping bags στο γήπεδο, ξαπλώναμε ο ένας πάνω στον άλλον κι ακούγαμε εκείνη την απαλή, χαλαρωτική μουσική που έπαιζε και τον Χριστόφορο να μιλάει τόσο απαλά και σιγανά που σε έκανε να θαυμάζεις το γεγονός ότι βγαίνει και σε τόσο σιγανό τόνο η φωνή του! Χαχαχα!
Όσο προχωράς βλέπεις τη μεγάλη πισίνα και ξέρεις ότι είσαι μια ανάσα από τη Νέα Πολιτεία. Είναι εκεί, τέρμα πάνω, καλά κρυμμένη και είναι ο τομέας των μεσαίων κατασκηνωτών. Μιλώντας για τη Νέα Πολιτεία τους τομεάρχες τους θυμάσαι; Ναι, εννοείται μιλάω για την Πασχαλιά και τον Βαγγέλη! Ποιους άλλους θα μπορούσα να εννοώ; Τι; Ποιοι ήταν κοινοτάρχες; Τι ερωτήσεις είναι αυτές! Νέα Πολιτεία χωρίς Κατερίνα, Έλενα και Γεωργίες δεν ήταν Νέα Πολιτεία! Αχ, τι να πρωτοθυμηθείς για αυτόν τον τομέα; Σαν στέλεχος έχεις αφήσει ένα κομμάτι σου σε αυτά τα σπιτάκια! Όσοι ξέρουν θα καταλάβουν, κι όσοι ψάξουν ίσως βρουν κάπου εκεί χαραγμένα και τα ονόματά μας! Κι όσο σκέφτεσαι πως θα ανέβεις μέχρι εκεί πάνω, γιατί πρέπει κυριολεκτικά να διασχίσεις ολόκληρη την κατασκήνωση, παράλληλα ξέρεις πως δεν θα τον άλλαζες με τίποτα αυτόν τον τομέα! Τίποτα δεν έχεις ξεχάσει! Εκείνα τα τραπεζάκια στο κέντρο της ΝΠ που έχεις οπτική επαφή με όλα τα σπιτάκια κι εκείνες τις βραδινές μαζώξεις που κάνατε εκεί όταν πλέον όλοι οι κατασκηνωτές είχαν ησυχάσει παίζοντας διάφορα παιχνίδια. Τους μεσημεριανούς ή και βραδινούς πολλές φορές ύπνους κάτω από το δέντρο αλλά και την κούραση που ένιωθες κάθε φορά που έπρεπε να ανέβεις όλη την ανηφόρα κι όλα τα σκαλιά για να φτάσεις στο σπιτάκι σου. Πάντως το σίγουρο είναι πως όλοι θα κάνουν μια περατζάδα από τη Νέα Πολιτεία, μικρά και μεγάλα στελέχη, γιατί είναι ο τομέας που καταβάθος όλοι ζηλεύουν. Χιχι! Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει!
Κι όπως φεύγεις από τη Νέα Πολιτεία και κατεβαίνεις προς τα κάτω, αντικρίζεις εκεί, απέναντι από τη μικρή πισίνα την Αλλούπολη. Τον τομέα των μεγάλων κατασκηνωτών. Εκεί, τον πρώτο λόγο είχε ο Νίκος! Μη βλέπεις που τώρα έχεις αυτό το σοβαρό βλέμμα όταν τον αντικρίζεις και τον φωνάζεις Αρχηγέ, οι παλιοί τον φωνάζαμε Τομεάρχη! Και κάπου εκεί, κοντά στο Νίκο, ήξερες ότι παραμόνευε ο Φώτης, η Σέβη, ο Βασίλης, η Σταυρούλα ή η Δέσποινα. Για κάποιους ίσως παραμόνευε και ο Λέλος, ο Δημήτρης, η Στεφανία, ο Κόκης.
Περνούσατε όλα εκείνα τα βράδια στα τραπέζια δίπλα στα σπιτάκια της Αλλούπολης και εννοείται πως όσο και να προσπαθούσατε δεν μπορούσατε να μείνετε χαμηλόφωνοι. Μετά μετακινούσατε τις συζητήσεις στο κυλικείο με την ελπίδα να μην ακούγεστε μα πάντα πέθαινε η ελπίδα, γιατί εννοείται πως τα γέλια σας ακούγονταν σε όλη την κατασκήνωση! Κι όλοι περιμένατε το ρολόι να χτυπήσει δώδεκα για να έρθει ο Γιώργος, μην ρωτήσεις ποιος Γιώργος! Ντροπή! Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει και θα καταλάβεις αμέσως για ποιον μιλάω!, να ανοίξει το κυλικείο και να πάρετε κάτι να τσιμπολογίσετε.
Αχ Θεέ μου, τι αξέχαστες βραδιές! Τι αξέχαστα καλοκαίρια! Και οι φίλοι; Πόσους φίλους έκανες; Πόσες κοινές αναμνήσεις μοιράζεσαι με ανθρώπους που γνώρισες εκείνα τα κατασκηνωτικά καλοκαίρια; Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να σας ενώνει κάτι μοναδικό για πάντα! Γιατί η Yuppi δεν είναι απλά μια κατασκήνωση που πας να περάσεις το καλοκαίρι σου. Εκεί, γίνεσαι κομμάτι ενός κύκλου, ενός κρίκου. Ενός κρίκου γερού και δυνατού που δεν μπορεί κανείς ποτέ να τον σπάσει. Ενός κρίκου που σε ενώνει για μια ζωή!…
Κάθε πρωί, ξυπνούσες τόσο νυσταγμένος/η για να σηκωθείς από το κρεβάτι, αλλά το “Πρωινό Φρικασέ” είχε τον τρόπο του να σε ξυπνάει όμορφα. Κι εκείνο το “Καλημέρα Yuppi” του Τζόρνταν από τα μεγάφωνα, ήταν όλο υποσχέσεις για μία ακόμη υπέροχη κατασκηνωτική μέρα.
Έβαζες λοιπόν ότι έβρισκες μπροστά σου ή πολλές φορές πήγαινες ακόμη και με τις πυτζάμες για πρωινό γιατί σηκωνόσουν από το κρεβάτι την ώρα που ακουγόταν από τα μεγάφωνα “Η Νέα Πολιτεία να πάει στην τραπεζαρία για το πρωινό”. Καθώς προχωρούσες για την τραπεζαρία περνούσες από εκείνη την παιδική χαρά απέναντι από το αρχηγείο που σου θύμιζε όλα εκείνα τα παιχνίδια που έκανες όταν ήσουν στο Παιδικό Χωριό. Έφτασες στην τραπεζαρία κι αναγνώρισες όλα τα χρωματιστά τραπέζια με τους αριθμούς από το κάθε σπιτάκι πάνω από το κεφάλι των κατασκηνωτών. Ήξερες ότι το μπλε σήμαινε Αλλούπουλη’s property, πράσινο ίσον ΝΠ’s property κι ένα μπεζοπορτοκαλί χρώμα σήμαινει Παιδικό Χωριό is sitting here. Κι έτσι όπως έτρωγες, κάποιο σπιτάκι θα ξεκινούσε το κλασικό σύνθημα που θα έμπαινε όλη η κατασκήνωση στο mood…1,2,3 Νέα Πολιτεία…4,5,6 Αλλούπολη είσαι σέξι…6,7,8 Παιδικό Χωριό.
Όταν η ώρα να φύγεις από την τραπεζαρία έφτανε κι έπρεπε να επιστρέψεις στο σπιτάκι σου έκανες αυτό το “Ουφ” της βαρεμάρας γιατί σκεφτόσουν ότι ακολουθεί το πιο βαρετό πράγμα όλης της ημέρας. Καθαριότητα! Εάν ήσουν σε cleaning duty έπρεπε οπωσδήποτε να πας σε εκείνο το μικρό αλλά θαυματουργό σπιτάκι δίπλα από τη disco, όπου σε περιμένει η κ. Τασούλα ή η Γεωργία για τα πιο καινούρια γιουπάκια, έτοιμη να σου δώσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια για να κάνεις το σπιτάκι σου να γυαλίζει. Σκούπα, τσεκ. Σφουγγαρίστρα, τσεκ. Απόρρυπαντικό από την κ. Τασούλα, τσεκ. Κι όσο εσύ φρόντιζες το σπιτάκι σου, οι ομαδάρχες μάθαιναν το πρόγραμμα της ημέρας. Ποιος τυχερός θα έχει πισίνα; Ποιος θάλασσα; Ποιος θα είχε extreme και ποιος disco;
Φυσικά για να φτάσεις μέχρι τα extreme έπρεπε να διασχίσεις ολόκληρη την κατασκήνωση, να περάσεις από το ιατρείο, να κατέβεις τις κερκίδες από το γήπεδο του μπάσκετ, να περάσεις μέσα από το γήπεδο του βόλεϋ, όπου σίγουρα θα έβρισκες κάποιο βουσουδάκι να σε περιμένει εκεί.
Τι εννοείς τι είναι το Βουσουδάκι; Είναι εκείνα τα στελέχη που ήταν μικρά για να μπουν στο κλαμπ του τομέα και μεγάλα για να είναι πλέον κατασκηνωτές, οπότε περνούσαν εκείνο το μεταβατικό στάδιο πριν γίνουν ομαδάρχες, που γίνονταν Βοηθητικά Στελέχη, Βουσουδάκια δηλαδή ή όπως ονομάστηκαν αργότερα Μεγάλοι Κατασκηνωτές. Η καλύτερη περίοδος της κατασκήνωσης έβερ! Όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι αυτή την εμπειρία στη Yuppi σίγουρα έχουμε αξέχαστες ιστορίες να σου διηγηθούμε. Πλεόν δεν υπάρχουν Βουσουδάκια. Με την κλασική έννοια που υπήρχαν παλιά τουλάχιστον! Τώρα εσύ τα ξέρεις ως Στέλεχος extreme, στέλεχος μπάσκετ ή βόλεϋ αντίστοιχα, αλλά πίστεψέ με όταν σου λέω ότι εκείνα τα Βουσουδάκια ήταν μια μοναδική και ξεχωριστή εμπειρία….
Περνάς μπροστά από τα τραπέζια του ping pong, όπου εννοείται κάνεις μια στάση ίσα ίσα να παίξεις δυο τρεις πασούλες. Και λίγο πριν φτάσεις επιτέλους στα extreme, ούτε μισό μέτρο μακριά από τα τραπέζια του ping pong είναι το θεατράκι. Βραδιές video clip, νύχτες ταινίας, βραδιές κραυγών, κακιστεία κι άλλα τόσα σήμαιναν θεατράκι. Εκείνα τα αξέχαστα wet party τις καυτές ημέρες του καλοκαιριού! Βραδιά μανιτού από την ομάδα ψυχαγωγίας. Εδώ γίνονται οι καλύτερες βραδινές μαζώξεις των στελεχών καθώς είναι το μόνο μέρος που μπορείς να μιλάς λίγο πιο δυνατά χωρίς να ακούγεσαι! Συνήθως συνοδεύονται από μια κιθάρα και τον Κώστα να τραγουδάει εκείνο το τραγούδι που όλοι οι παλιοί ξέρουν τους στίχους ακόμη απ’ έξω κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, που πηγαίνει κάπως έτσι “Β(γ)άλε το μπραζίλ σου”.
Φτάνεις επιτέλους στα extreme και το πρώτο πράγμα που σίγουρα βλέπεις είναι ο Δημήτρης, ξυπόλητος, πάνω σε κάποιο δέντρο να κάνει τον Ταρζάν για ένα ακόμη καλοκαίρι! Μαζί με τα βουσουδάκια ο Δημήτρης σε ετοιμάζει για αναρρίχηση, τοξοβολία, flying fox, ποδηλασία, τραμπολίνο κι ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου.
Κι εκείνα τα μεσημέρια που θέλεις τόσο απεγνωσμένα να κοιμηθείς αλλά είναι ημέρα τράπεζας κι πρέπει να δώσεις στους κατασκηνωτές σου τα λεφτά που αργότερα θα άφηναν στο κυλικείο, 100%. Οπότε όσο κουρασμένος/η κι αν ήσουν πήγαινες σε εκείνο το παραθυράκι δίπλα από το κυλικείο και ο Στέφανος ήξερε τι πρέπει να κάνει.
Οι δραστηριότητες τελείωσαν, το φαγητό σερβιρίστηκε και η νύχτα έπεσε στη Yuppi. Άρα ήρθε η ώρα για τις μοναδικές βραδινές ψυχαγωγίες. Ποια να πρωτοθυμηθείς; Τις Βραδιές Στελεχών; Κρίμα για εσάς που δε τις ζήσατε! Ήταν μία από τις πιο ωραίες βραδινές ψυχαγωγίες! Τα κατασκηνωτικά παιχνίδια και την αιώνια wanna be “κόντρα” του Χριστόφορου με το Δημήτρη, (όλοι θυμόμαστε εκείνα τα συνθήματα για το Χριστόφορο και το Δημήτρη, μα μην τα αναφέρουμε τώρα!), τα μεγάλα παιχνίδια που όλοι έτρεχαν πάνω κάατω στην κατασκήνωση κυνηγώντας την πρώτη θέση. Prison Break, Buzzer, Τρεις Βούδες, Μυστήρια στη Yuppi, King of the Period και πόσα ακόμη παιχνίδια φτιαγμένα από την ψυχαγωγία με τόσο μεράκι και όρεξη για τις καλύτερες κατασκηνωτικές βραδιές. Ααα ναι, δεν πρέπει να ξεχνάμε κι εκείνα τα ανέκδοτα του Βασίλη που ήταν πιο κρύα κι από το νερό της κατάψυξης αλλά γελούσες έτσι κι αλλιώς γιατί είναι ο Βασίλης.
Το Σαφάρι, με τις τέσσερις φυλές να ετοιμάζονται με συνθήματα και ντυμένοι όλοι οι κατασκηνωτές στις αποχρώσεις της φυλής. Τσερόκι, Απάτσι, Σιου, Ναβάχο. Κάθε κοινότητα και μία φυλή. Με πρωτεργάτη τον κοινοτάρχη όλοι έμπαιναν στο mood για σαφάρι. Πεζοπορίες, παιχνίδια, αναμετρήσεις, quiz, συνθήματα, tasks με μοναδικό σκοπό να κερδίσει η καλύτερη φυλή. Και το βράδυ, για την Αλλούπολη ύπνος στη θάλασσα. Όλη η Αλλούπολη ανυπομονούσε από την πρώτη μέρα για το Σαφάρι!
Αλλά και η κρουαζιέρα στο Νέο Μαρμαρά για τη Νέα Πολιτεία και την Αλλούπολη ήταν μία μοναδική ευκαιρία που όλοι οι κατασκηνωτές περίμεναν πως και πως. Κι όσο η Νέα Πολιτεία και η Αλλούπολη εξερευνούσαν το Νέο Μαρμαρά, οι μικροί μας φίλοι του Παιδικού Χωριού, διασκέδαζαν με τη ψυχή τους στον παιδότοπο.
Το πανηγύρι με τους χορούς και τα σουβλάκια από την Yuppoταβέρνα (χιχι) είναι ένας ακόμη λόγος για λατρεύεις τη Yuppi. Όλοι, μικροί μεγάλοι γίνονται ένα εκείνη την ημέρα. Στελέχη, Ομαδάρχες, Αρχηγός, Υπαρχηγός, κατασκηνωτές όλοι γίνονται μικρά παιδιά εκείνη την ημέρα. Χοροί, γέλια, μουσική ακούγονται από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την κατασκήνωση.
Κι όταν πια η κατασκηνωτική περίοδος φτάνει στο τέλος της, έρχεται η στιγμή για το πιο μαγικό βράδυ της κατασκήνωσης. Η γιορτή! Κάθε χρόνο και μια διαφορετική ιστορία. Ηρακλής, Πήτερ Παν, Αλαντίν, Βασιλιάς των λιονταριών, Coco κι άλλες τόσες μαγικές ιστορίες με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους κατασκηνωτές. Όλη η κατασκήνωση είναι για μέρες στο πόδι με σκοπό να είναι όλα έτοιμα για το βράδυ της γιορτής. Προετοιμασίες και πρόβες συνεχώς για αυτή την ξεχωριστή βραδιά. Η ομάδα ψυχαγωγίας έχει ετοιμάσει τους καλύτερους διαλόγους, έχει φτιάξει την καλύτερη πλοκή βασισμένη στα original παραμύθια, έχει διαλέξει τους καλύτερους ηθοποιούς-κατασκηνωτές για να είναι όλα υπέροχα εκείνο το βράδυ. Οι στολές φαντασμαγορικές και φτιαγμένες με μεράκι και όρεξη από τα κορίτσια των εικαστικών. Το ίδιο και τα σκηνικά! Οι χορογραφίες; Απίστευτες! Έχουν βάλει όλοι το 110% για ένα αξέχαστο βράδυ. Ένα βράδυ αφιερωμένο στους κατασκηνωτές. Η ημέρα της γιορτής είναι ίσως η μοναδική μέρα που μπορείς να αποδείξεις με πράξεις στους γονείς σου τι εννοείς όταν λες ότι δεν αλλάζεις την κατασκήνωση, ότι δεν αλλάζεις τη Yuppi. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις βραδιές; Όλες έκλειναν με τα κατασκηνωτικά τραγούδια που χόρευες ασταμάτητα ξανά και ξανά, λες και γεννήθηκες ξέροντας τα βήματα.
Και κάπως έτσι φτάνει το τελευταίο βράδυ, το βράδυ της πυράς. Κάθεστε όλοι γύρω από την πυρά και τραγουδάτε. Βλέπετε εκείνο το υπέροχο video που έφτιαξε η ομάδα ψυχαγωγίας γεμάτο με φωτογραφίες από όλη την κατασκηνωτική περίοδο και ήδη νοσταλγείτε τα όσα ζήσατε. Κι εκείνο το “οχι δεν χωριζόμαστε για πάντοντε παιδιά…” που φωνάζετε με όλη σας τη δύναμη είναι μια υπενθύμιση και μια υπόσχεση για το επόμενο καλοκαίρι. Κι όπως περνάει η ώρα κι πρέπει η πυρά να σβήσει σιγά σιγά πιάνεστε όλοι αγκαλιά και χορεύετε πάνω κάτω, φωνάζοντας δυνατά ” Κι όμως είμαι ακόμη εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι…” ξέροντας πως θα είσαι για πάντα κομμάτι της Yuppi.
Έχοντας φτιάξει λοιπόν τις καλύτερες αναμνήσεις ξημερώνει το πιο δύσκολο πρωινό. Εκείνο το πρωινό που σημαίνει το τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου. Έχεις μαζέψει τα πράγματά σου από το προηγούμενο βράδυ με μισή καρδιά και το μόνο που μπορείς να κάνεις πλέον είναι να περιμένεις. Τους έχεις χαιρετήσει όλους, το προηγούμενο βράδυ στην πυρά, πιασμένοι αγκαλιά, δακρυσμένοι, να τραγουδάτε και να χοροπηδάτε σε έναν κύκλο “είναι η ζωή μια τρέλα, σαν ένα πάρτυ καλοκαιρινό”.
Καθώς κατεβαίνεις προς την πύλη με τη βαλίτσα στο χέρι, σκέφτεσαι όλα όσα έζησες κι αυτό το καλοκαίρι και μελαγχολείς. Λίγο πριν μπεις στο λεωφορείο βλέπεις τους φίλους σου που ήρθαν να σε χαιρετήσουν για ακόμη μία φορά και χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι σε νοιάζονται όσο κι εσύ. Όλοι έχετε την ίδια θλιμμένη και μελαγχολική έκφραση γιατί δεν θέλετε να τελειώσει. Μα ξαφνικά χαμογελάς, γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν τελείωσε. Δεν γίνεται να τελειώσει! Κάνεις απλά ένα μικρό διάλειμμα! Ίσα ίσα για να γεμίσεις μπαταρίες και να επιστρέψεις! Γιατί εδώ μεγάλωσες, εδώ είναι το σπίτι σου! Και το σπίτι σου δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ. Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν συμβεί πάντα θα επιστρέφεις στο σπίτι σου, πάντα θα επιστρέφεις στη Yuppi με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Πάντα θα χαμογελάς και κάθε φορά θα φωνάζεις δυνατά ” Κι όμως είμαι ακόμη εδώ…κι αυτό το καλοκαίρι”. Γιατί η Yuppi δεν είναι μια απλή κατασκήνωση! Μετά από τόσα χρόνια είναι σπίτι, είναι οικογένεια, είναι αναμνήσεις! Άνθρωποι που νοιάζεσαι και σε νοιάζονται. Άνθρωποι που τους ζεις καθημερινά, που μοιράζεσαι μαζί τους εμπειρίες και συναισθήματα! Άνθρωποι που μοιράζεστε στιγμές και προσπαθείτε να μην χαθείτε μέσα στο χρόνο που θα έρθει. Γιατί στη Yuppi είμαστε όλοι μία οικογένεια και με την οικογένειά σου βρίσκεις πάντα τρόπους να κάνεις reunion. Λέμε κάλαντα τα Χριστούγεννα, κόβουμε πίτα την καινούρια χρονιά, πηγαίνουμε εκδρομές κι άλλα τόσα μέσα στη χρονιά, αναμένοντας το καλοκαίρι που έρχεται!
Πόσα βράδια ξενυχτήσαμε όλοι μαζί παρέα και περάσαμε υπέροχα, μακριά από facebook και instagram; Πόσα καλοκαίρια κάναμε τα κλασικά μας αστεία (αραμπατζίδικα πλέον), γελάσαμε με την καρδιά μας και κλάψαμε όταν κάποιοι έφευγαν και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν; Πόσες βραδιές αποχωρισμού αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και είπαμε μέσα μας για να το πιστέψουμε “το επόμενο καλοκαίρι είναι κοντά”. Στιγμές ανεμελιάς με μοναδικά προβλήματα και μοναδικά ερωτήματα “τι μας ετοίμασε ο Χριστόφορος για το βράδυ;”, “τι έχει για μεσημεριανό;”, “ποιον θα πειράξουμε σήμερα;” κι άλλα τέτοια. Όλη μας η ζωή, μαγιό, πισίνα, ντίσκο, παιχνίδι και κυλικείο. Εκεί, στη Yuppi, μαθαίνεις τι θα πει να είσαι παιδί. Κάνεις αληθινές φιλίες. Φιλίες που δεν φθείρονται με το πέρασμα του χρόνου. Μπορεί με κάποιους να χαθείς, μα όταν τους ξαναδείς θα είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Γιατί Yuppi σημαίνει ΧΑΡΑ, ΜΑΓΕΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Γιατί μόνο “όταν νιώσεις τη μαγεία θα δεις, πως υπάρχουν πράγματα για τα οποία στη Yuppi αξίζει να ρθεις!”.
Ευχαριστώ τον κάθε έναν από εσάς, κατασκηνωτές, ομαδάρχες, κοινοτάρχες, στελέχη για όσα μου μάθατε και μου προσφέρατε τόσα χρόνια. Σας ευχαριστώ που υπήρξατε φίλοι μου και που γινόσασταν ρεζίλι μαζί μου (ξέρετε εσείς ποιοι είστε).
Ευχαριστώ Yuppi μου για το παιδί με έκανες να νιώθω τόσα χρόνια.
Εις το επανιδείν!