Δισεκατομμύρια μπαμπάδες σε όλον τον πλανήτη γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, αλλά ίσως και να μην το μάθουν ποτέ: μπορεί ο κόσμος μας να είναι φτιαγμένος από άντρες, αλλά οι γυναίκες τον κυοφόρησαν και τον γέννησαν
Τα ανθοπωλεία στις 21 Ιουνίου είχαν τη συνηθισμένη κίνηση. Στα σόσιαλ μίντια υπήρχαν κάποιες αναφορές, χαμένες ανάμεσα σε σποτ ΣΥΡΙΖΑ, τουρκική προκλητικότητα, θερινό ηλιοστάσιο και στα μοχίτο-με-πόδια-και-βιβλία-στις-παραλίες. Πόσοι ξέρουν, λοιπόν, ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα; Προσωπικά, μου το θύμισε η κόρη μου με ένα βίντεο που έφτιαξε με φωτογραφίες μου. Κι έλιωσε ο Φάδερ…
Η -αμερικανικής εμπνεύσεως- Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Με δώρα, απ’ όλη την οικογένεια, τιμώνται ο πατέρας, ο παππούς ή ο προπάππους – εάν ζουν. Εμπνεύστρια αυτής της Παγκόσμιας Ημέρας ήταν η Αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ – Ντοντ, που θέλησε -ειλικρινά, very smart- να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα της Μητέρας. Ηθελε έτσι να τιμήσει τον πατέρα της, Γουίλιαμ Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας.
Ο πρώτος εορτασμός τής Ημέρας του Πατέρα έγινε στις 19 Ιουνίου 1910 στο Σπόκεν της πολιτείας Ουάσιγκτον, όπου ζούσε η οικογένεια Σμαρτ. Παρέμεινε ένα γεγονός τοπικής σημασίας για πολλά χρόνια μέχρι το 1966, οπότε ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον, με διάταγμά του, ανακήρυξε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα.
Από τότε ο εορτασμός έχει περάσει τα αμερικανικά σύνορα και έχει διεθνοποιηθεί. Δισεκατομμύρια μπαμπάδες σε όλον τον πλανήτη (κανονικά πρέπει να) γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, αλλά ίσως και να μην το μάθουν ποτέ, αφού δεν είναι τόσο γνωστή αυτή η Παγκόσμια Ημέρα. Μπορεί ο κόσμος μας να είναι φτιαγμένος από άντρες, κατά το κλισέ που έγινε και τραγούδι, αλλά οι γυναίκες τον κυοφόρησαν και τον γέννησαν και σε εκείνες αξίζουν υποκλίσεις και υπέρτατος σεβασμός.
Αλλά δεν αξίζει και λίγο από όλα αυτά κι ο πατέρας, ο μπαμπάκας, ο ντάντι; Ψυχούλα δεν έχει και εκείνος; Ναι, τα περισσότερα λόγια και οι έπαινοι πάνε στη μητέρα, στο πλάσμα που χρωστά όλη η ανθρωπότητα τα πάντα, αλλά δεν υπάρχει κι άλλος ένας γονέας; Εκείνος δεν πέφτει το βράδυ να κοιμηθεί και κάνει υπολογισμούς των εξόδων επάνω στο μαξιλάρι του; Δεν αγωνιά για την οικογένειά του, για τα παιδιά του, εκείνος δεν έχει ρόλο σε όλα αυτά; Ο πατέρας δεν σφίγγει τα δόντια για το παρακάτω της ζωής των παιδιών του, δεν κρύβει το δάκρυ, δεν πνίγει τον λυγμό του επειδή έπειτα από έναν χωρισμό θα πρέπει να βλέπει τα παιδιά του «ως ορίζει το πρόγραμμα των επισκέψεων»; Δεν είναι εκείνος που σαν Τζέισον Στέιθαμ-‘’Transporter’’ τρέχει για να παραδώσει το τέκνο του στην πρώην, έτοιμος να απολογηθεί με την αφωνία του επειδή άργησαν πέντε λεπτά;
Δεν υπάρχουν πατεράδες που μεγαλώνουν παιδιά τα οποία η μάνα τους τα παράτησε για να ζήσει τη ζωή της; Σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν άπειρες παρόμοιες περιπτώσεις, υπάρχουν πολλοί μπαμπάδες που δεν είναι άκαρδοι, που δίνουν και τη ζωή τους για τα παιδάκια τους.
Τη δόξα, όμως -δικαιολογημένα, ως έναν βαθμό- μη λέμε τα ίδια, θα την απολαμβάνουν πάντα οι μανούλες. Σήμερα, σε μια ηλιόλουστη Κυριακή, είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά πόσοι πατέρες το γνωρίζουν; Και αν τους ευχηθείτε σήμερα, θα χαμογελάσουν με μια πίκρα στην άκρη των χειλιών: επειδή, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχουν μεγαλώσει με το να μην περιμένουν «χρόνια πολλά». Άλλωστε, ακόμα και σήμερα, μπορεί να εξετάζουν τον προϋπολογισμό τους για την καλοκαιρινή άδεια, για το πού θα πάνε τα «σκασμένα» διακοπές. Και μπορεί το αυτοκίνητο να χρειάζεται σέρβις και λάστιχα, ενώ τα υπόλοιπα χρέη τρέχουν μαραθώνιο.
Πάντως, σύμφωνα με τον Κολομβιανό συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, «ένας άντρας καταλαβαίνει πότε αρχίζει να γερνάει: όταν αρχίζει και μοιάζει με τον πατέρα του». Πατέρα, Νικ μου, είχα προλάβει να στο πω και όταν ήσουν δίπλα μας: Μακάρι να σου μοιάσω – και μόνο στην πραότητά σου.